Η Μαρίκα Λάμπρου, μιλάει για το σπουδαίο ρόλο των γυναικών στον χώρο της ψηφιακής τεχνολογίας και καταθέτει την πολύτιμη άποψη και εμπειρία της για το παρόν και το μέλλον του κλάδου!

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που πιστεύετε ότι διαθέτετε, τα οποία στην πορεία σας βοήθησαν να εξελιχθείτε στον κλάδο Πληροφορικής και Επικοινωνιών;

Βρέθηκα στον Κλάδο Πληροφορικής… από τύχη και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό. Εργαζόμουν ως Product manager σε μεγάλη εταιρία παραγωγής λευκών συσκευών όταν γνωστό recruiting agency με κάλεσε για συνέντευξη. Δεν μου αποκάλυψαν το όνομα της εταιρείας παρά μόνο στο τελευταίο στάδιο. Επρόκειτο για μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες του χώρου με παγκόσμια παρουσία και εξαιρετικά προϊόντα. Η επαφή μου, μέχρι τότε, με την πληροφορική ήταν σχεδόν μηδενική: αυτοδίδακτη στο word perfect και στα lotus notes (ναι, φαντάζουν αρχαία, και είναι!), με κάτι σκόρπιες γνώσεις από γλώσσα προγραμματισμού Fortran κτλ.

Στρώθηκα αμέσως στη δουλειά: διάβασα, ρώτησα, έψαξα, μελέτησα. Και, μάλλον, φαίνεται ότι τα κατάφερα, γιατί εξελίχθηκα γρήγορα στη συγκεκριμένη εταιρεία και μετέπειτα στον κλάδο γενικότερα. Είχα την τύχη να περάσω από μεγάλα πολυεθνικά «σχολεία» και από ελληνικούς κολοσσούς της Πληροφορικής, κυρίως σε θέσεις εμπορικές και διοικητικές, είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με εξαιρετικούς ανθρώπους εντός και εκτός Ελλάδας.

Άδραξα κάθε ευκαιρία γνώσης, πήρα ρίσκα με σοβαρότητα και δέσμευση, επέμεινα και πάλεψα, δε λιποψύχησα στα δύσκολα, δεν ντράπηκα να πω «δεν ξέρω», δεν φοβήθηκα να πω «συγνώμη, έκανα λάθος», ανέλαβα ευθύνες με ειλικρίνεια και μαχητικότητα. Και μάθαινα κάθε μέρα!

Το ταξίδι ήταν ζόρικο και απολαυστικό, διδακτικό και συναρπαστικό.

Έμαθα. Έδωσα. Κέρδισα.

Συμβίωσα και συνεργάστηκα με επιτυχία - όχι χωρίς προβλήματα και δυσκολίες -  με ανθρώπους υψηλού βεληνεκούς και ειδικών προδιαγραφών. Ακόμη κι αν μας χώριζαν διαφορετικές αντιλήψεις ζωής, μας ένωνε το πάθος για δημιουργία και για πρόοδο, η διάθεση να καλυτερέψουμε τον κόσμο, τους πελάτες μας, τις εταιρείες μας, τις ομάδες μας, εμάς τους ίδιους.

Νομίζω ότι περπάτησα στα μονοπάτια της Πληροφορικής  με υγιή φιλοδοξία και στις λεωφόρους της με ισορροπημένη ταπεινότητα.

Αισθάνομαι τυχερή, ευγνώμων και υπερήφανη!
Σεβασμός, Φιλοδοξία, Δέσμευση, Ταπεινότητα, Κόπος, Ανθεκτικότητα, Αισιοδοξία, Πείσμα, Στόχευση στο Αποτέλεσμα ήταν τα όπλα μου. Και τα κρατάω ακόμη ενεργά.

Όπως προκύπτει από την έκθεση του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) τα προηγούμενα έτη, το γεγονός ότι οι γυναίκες αναγκάζονται να καθυστερήσουν τη σταδιοδρομία τους μετά τη γέννηση των παιδιών τους, λόγω ανελαστικών εργασιακών πολιτικών ή υποκείμενων στερεότυπων φύλου, καθώς και οι διακρίσεις κατά των γυναικών στον χώρο εργασίας είναι παράγοντες-κλειδί στην ανέλιξή τους. Σε τι βαθμό πιστεύετε ότι ισχύει σήμερα; Και ειδικότερα στον Κλάδο Ψηφιακής Τεχνολογίας; Πως μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα φαινόμενα σε μια σύγχρονη επιχείρηση από την εμπειρία σας; Αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας πως μπορούν να αμβλυνθούν αυτές οι νοοτροπίες;

Από την πρώτη στιγμή της υπερ-35χρονης επαγγελματικής μου διαδρομής υπήρξα υπέρμαχος, στην πράξη όχι στα λόγια, των ίσων ευκαιριών για τις γυναίκες. Διεκδίκησα για μένα, «έσπρωξα» προς τα εμπρός άλλες γυναίκες, «κλώτσησα» προς τα πίσω αναχρονιστικές πρακτικές, συμβούλεψα με κατανόηση, τοποθετήθηκα δημόσια με πάθος.  

Με μεγάλη λύπη βλέπω ότι, ακόμη, οι γυναίκες δεν έχουν κατακτήσει τη θέση που αξίζουν στην κοινωνία, στις επιχειρήσεις, στους θεσμούς, στην ίδια την οικογένεια. Οι ρυθμοί εξέλιξης είναι χειρότεροι από χελώνας.
Προφανώς, χρειάζεται να προσπαθήσουμε κι άλλο: για τη θέσπιση μέτρων σε επίπεδο Πολιτείας και επιχειρήσεων, για την ενημέρωση της κοινωνίας στην κατεύθυνση της αλλαγής αναχρονιστικών αντιλήψεων, για την ενδυνάμωση των γυναικών σε όλους τους χώρους που δραστηριοποιούνται.  

Η σχεδόν στερεοτυπική εικόνα των τελευταίων ετών είναι αποκαρδιωτική: οι γυναίκες αριστεύουν στις σπουδές, συχνά εξαντλούν τα σκαλοπάτια της ακαδημαϊκής διαδρομής (μεταπτυχιακά, διδακτορικό κτλ.), ξεκινούν με φόρα την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, διακρίνονται για την απόδοσή τους, κατακτούν τους πρώτους ρόλους υψηλής ευθύνης, και … από ένα σημείο και μετά βαλτώνουν. Δεν προωθούνται ούτε δεν διεκδικούν.

Το λεγόμενο middle management φαίνεται να είναι το σημείο καμπής (ή το σημείο μέγιστης αντοχής για μια γυναίκα που επιβαρύνεται με όλους τους υπόλοιπους ρόλους στο σπίτι).

Η εξίσωση είναι πολύ-παραμετρική (ανεπαρκείς θεσμοί, μη υποστηρικτικοί εργασιακοί κανόνες, αρρωστημένες νοοτροπίες του όποιου εξωτερικού περιβάλλοντος), αλλά μεγάλο ποσοστό της λύσης βρίσκεται στην αποφασιστικότητα των ίδιων των γυναικών να ξεριζώσουν τον σμιλευμένο από παλιά στερεοτυπικό τους ρόλο και να διεκδικήσουν η καθεμιά τη δική της αλήθεια, τη δική της θέση, τα δικά της όνειρα.

Να σκοτώσουμε τις πεπαλαιωμένες αντιλήψεις περί του «ποιες εργασίες είναι κατάλληλες για γυναίκες», «ποιου επιπέδου ευθύνες μπορεί να χειριστεί μια γυναίκα»,  «ποιες θεωρούνται «καλές» μαμάδες», «ποιο είναι το στυλ των γυναικών καριέρας» κτλ.

Υπάρχουν πλείστα παραδείγματα, γύρω μας, γυναικών που έχουν «σπάσει» με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τα περιοριστικά στερεότυπα, γυναικών που έχουν προοδεύσει χωρίς να ακολουθούν συγκεκριμένο («εγκεκριμένο»(!)) πρότυπο, με ή χωρίς παιδιά, στην τέχνη ή στην τεχνολογία.

Έχουμε υγιή πρότυπα να ακολουθήσουμε. Ας το κάνουμε!