Θα ήταν ένα είδος «αποκατάστασης» και απόδοσης ύστατης καλλιτεχνικής δικαιοσύνης, έστω και στο «παρά ένα» του βίου. Αλλά ο Μαρτίνος Γαβαθάς (1943-2025) δεν στάθηκε τυχερός.