Την άποψη ότι το κόστος κλήσης προς έναν τηλεφωνικό αριθμό εξυπηρέτησης μετά από την πώληση δεν πρέπει να υπερβαίνει το κόστος μιας συνήθους κλήσης εκφράζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Το Δικαστήριο εξέδωσε σχετική απόφαση, μετά από την εξέταση αιτήματος γερμανικής ένωσης καταναλωτών για τις χρεώσεις αυτού του είδους. Συγκεκριμένα, η γερμανική εταιρεία Comtech, η οποία εμπορεύεται ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, είχε αναρτήσει στον ιστότοπο της, τηλεφωνικό αριθμό εξυπηρέτησης μετά την πώληση, ο οποίος άρχιζε με το πρόθεμα 0180, που χρησιμοποιείται γενικώς στη Γερμανία για υπηρεσίες υποστήριξης με ενιαία εθνική χρέωση. Το κόστος κλήσης προς αυτόν τον (μη γεωγραφικό) ειδικό αριθμό υπερβαίνει το κόστος μιας συνήθους κλήσης προς (γεωγραφικούς) αριθμούς σταθερής τηλεφωνίας ή προς αριθμούς κινητής τηλεφωνίας.

Το κόστος κλήσης προς έναν τηλεφωνικό αριθμό εξυπηρέτησης μετά από την πώληση δεν πρέπει να υπερβαίνει αυτό μιας συνήθους κλήσηςΜια γερμανική ένωση για την καταπολέμηση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών (Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs Frankfurt am Main) ζήτησε από το Landgericht Stuttgart (πρωτοδικείο Στουτγάρδης, Γερμανία) να υποχρεώσει την Comtech να παύσει την εν λόγω εμπορική πρακτική, την οποία θεωρεί αθέμιτη. Στο πλαίσιο αυτό, το Landgericht ζήτησε από το Δικαστήριο να ερμηνεύσει προηγουμένως την Οδηγία για τα δικαιώματα των καταναλωτών. Κατά την Οδηγία, τα κράτη - μέλη οφείλουν να μεριμνήσουν, ώστε, όταν ο έμπορος χρησιμοποιεί τηλεφωνική γραμμή για να παράσχει δυνατότητα επικοινωνίας μαζί του σχετικά με τις συμβάσεις που συνάπτει με τους καταναλωτές, οι τελευταίοι να μην υποχρεούνται να πληρώσουν παραπάνω από τη βασική τιμή χρέωσης για τις κλήσεις προς τη γραμμή αυτή. Η Οδηγία δεν ορίζει, όμως, την έννοια της “βασικής τιμής χρέωσης”.

Απόφαση
Με την απόφασή του, το Δικαστήριο απάντησε ότι ο όρος “βασική τιμή χρέωσης” πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το κόστος μιας κλήσης, η οποία αφορά συναπτόμενες συμβάσεις και πραγματοποιείται προς διατηρούμενη από έμπορο τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης, δεν μπορεί να υπερβαίνει το κόστος κλήσης προς συνήθη γεωγραφικό αριθμό σταθερής τηλεφωνίας ή προς συνήθη αριθμό κινητής τηλεφωνίας.

Κατά το Δικαστήριο, “η βασική τιμή χρέωσης” αντιστοιχεί, στην καθημερινή γλώσσα, στο κόστος μιας συνήθους κλήσης. Τόσο το πλαίσιο χρήσης του όρου αυτού στην Οδηγία, όσο και ο σκοπός της, ήτοι η διασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασίας των καταναλωτών, επιβεβαιώνουν ότι ο όρος πρέπει να νοείται με την ως άνω συνήθη έννοια του.

“Ειδικότερα, αν επιτρεπόταν στους εμπόρους να χρεώνουν τιμές υψηλότερες από εκείνη μιας συνήθους κλήσης, τούτο θα μπορούσε να αποτρέψει τους καταναλωτές από τη χρήση της τηλεφωνικής γραμμής υποστήριξης, προκειμένου να λάβουν πληροφορίες για τη σύμβαση ή να ασκήσουν τα δικαιώματα τους, ιδίως σχετικά με την εγγύηση ή την υπαναχώρηση”, αναφέρει το Δικαστήριο.

Το Δικαστήριο ανέφερα εξάλλου ότι, στο μέτρο που τηρείται το όριο του κόστους μιας συνήθους κλήσης, το κατά πόσον ο έμπορος πραγματοποιεί κέρδη από την ως άνω τηλεφωνική γραμμή υποστήριξης δεν ασκεί επιρροή.

Θυμίζουμε ότι το Δικαστήριο δεν αποφαίνεται επί της διαφοράς που εκκρεμεί ενώπιον του εθνικού δικαστηρίου, καθώς εναπόκειται στο τελευταίο να επιλύσει αυτήν τη διαφορά, λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Δικαστηρίου. Η απόφαση, πάντως, δεσμεύει άλλα εθνικά δικαστήρια ενώπιον των οποίων ανακύπτει παρόμοιο ζήτημα.